Wiele osób, przychodząc planowo do szpitala, jest niewłaściwie przygotowanych – zwiększa to niepotrzebne koszty związane z hospitalizacją, a także często wydłuża pobyt w szpitalu. Skierowanie do szpitala zazwyczaj dostajemy z dużym wyprzedzeniem od lekarza rodzinnego lub lekarza specjalisty. Na skierowaniu znajduje się pieczątka Jedna osoba przy łóżku. Na razie większość szpitali dziecięcych, mimo epidemii koronawirusa, zezwala na razie na pobyt opiekunów malucha na oddziale. Na stronie Instytutu Matki i Dziecka czytamy, że przy małym pacjencie może przebywać wyłącznie jedna osoba. Podobne zalecenia wydało Centrum Zdrowia Dziecka w Międzylesiu. Od stycznia kobiety w ciąży są przyjmowane do lekarza specjalisty bez kolejki. Zgodnie z tzw. "ustawą za życiem", która obowiązuje od stycznia, wszyscy lekarze-specjaliści mają obowiązek Wtedy w przeddzień operacji jedz tylko potrawy lekko strawne. Unikaj jedzenia smażonego, tłustego, roślin strączkowych, surowych warzyw i owoców. Z kolacji lepiej zrezygnować. W przypadku niektórych operacji brzusznych ścisła dieta obowiązuje nawet kilka dni. W dniu operacji zwykle trzeba być na czczo. Dzidziuś po porodzie w 41. tygodniu ciąży może być bardziej żwawy niż dzieci urodzone w terminie – inne zachowanie wynika z jego większej dojrzałości. Dziecko osiągnęło już masę i długość urodzeniową. Będą to bardzo indywidualne parametry, ale powinny mieścić się w przedziale 52-58 centymetrów długości i 2800-3700 Tak, tę słynną torbę do szpitala, o której mówią wszystkie mamy. Wyprawka zawiera rzeczy dla ciebie oraz dla dziecka. Dlatego jest to tak ważne, aby zapakować elementy przydatne dla was obojga. Wybierz rzeczy, bez których nie możesz się obejść, ale też takie, które są praktyczne i sprawdzą się podczas opieki nad maluchem w Kiedy jechać do szpitala na poród? Te objawy powinny Cię do tego skłonić: regularne skurcze, nasilające się przy zmianie pozycji, dodatkowo pojawia się ból krzyża – mogą oznaczać , że poród się zaczął. Jeśli pojawiają się regularnie co 5 minut i trwają powyżej 30 sekund, należy udać się do szpitala. Przed badaniem GBS trzeba przestrzegać kilku prostych zasad: przez trzy dni wcześniej nie współżyć; przez około tydzień wcześniej nie przyjmować antybiotyków doustnych i dopochwowych; w dniu pobrania wymazu nie używać do higieny intymnej mydła, żelu ani dezodorantu. Na wynik badania GBS czeka się ok. pięciu dni. Pobyt w szpitalu podczas urlopu. Witam serdecznie, chciałbym Państwa zapytać o pewną kwestię związaną z urlopami. Mam skierowanie do szpitala w którym mam przebywać 2-3 dni, na czas pobytu planuje wziąć urlop wypoczynkowy zamiast zwolnienia lekarskiego gdyż w mojej pracy "premiowane" jest niechorowanie. Zarejestrowany: 12-02-2011 21:10. Posty: 3358. 27 grudnia 2011 18:07 | ID: 712219. Mi kazali zgłosić się tydzień po terminie do szpitala - to miał być poniedziałek, ale w sobotę wody mi odeszły, więc wszystko się samo szybciej rozwiązało. Ale standard jest taki, że tydzień po terminie powinno się zgłosić na oddział. b1mqg4u. data publikacji: 20:25, data aktualizacji: 23:19 ten tekst przeczytasz w 3 minuty Wizyta w szpitalu może być konieczna zarówno, aby poddać się leczeniu, jak i w celu wykonania koniecznych badań diagnostycznych. Niezależnie od tego, który z tych dwóch powodów nas dotyczy, potrzebować będziemy skierowania do szpitala, na podstawie którego możemy zostać przyjęci. Jak wyglądać powinno skierowanie do szpitala? Kto może je wystawić? Jakie informacje powinno zawierać? Na te i inne pytania na temat skierowania do szpitala odpowiadamy w poniższym artykule. Aleksandra Formaniewicz / BRAK Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Kiedy potrzebne jest skierowanie do szpitala? Kto nie potrzebuje zaświadczenia, aby skorzystać z opieki szpitalnej? Kto może wydać skierowanie do szpitala? Jakie informacje powinno zawierać skierowanie do szpitala? Jak działa skierowanie do szpitala? Skierowanie do szpitala a odmowa przyjęcia Kiedy potrzebne jest skierowanie do szpitala? Jak już wspomnieliśmy na początku, skierowanie do szpitala przyda się przede wszystkim w dwóch przypadkach – wtedy, gdy chcemy wykonać określone badania diagnostyczne, a także w przypadku konieczności leczenia szpitalnego. Skierowania do szpitala nie wymaga natomiast wizyta u lekarza specjalisty. Aby zarejestrować się do psychiatry, ginekologa czy onkologa nie potrzebujemy specjalnego skierowania do szpitala. Inaczej jest natomiast w przypadku okulisty oraz dermatologa. Aby odbyć wizytę u tych specjalistów, musimy najpierw udać się do lekarza rodzinnego, aby wypisał nam skierowanie. Kto nie potrzebuje zaświadczenia, aby skorzystać z opieki szpitalnej? Nie wszyscy potrzebują specjalnych zaświadczeń, aby móc skorzystać z badań czy specjalistycznej opieki szpitalnej. Z tego obowiązku zwolnieni są przede wszystkim pacjenci zakażeni wirusem HIV, kombatanci, chorzy na gruźlicę, inwalidzi wojenni, niewidomi, którzy utracili wzrok w wyniku działań wojennych, uzależnieni od alkoholu, środków odurzających oraz substancji psychotropowych, osoby represjonowane, a także osoby, które chcą skorzystać z opieki szpitalnej w celu zostania dawcą narządów. Kto może wydać skierowanie do szpitala? Najczęściej po skierowanie do szpitala udajemy się do lekarza rodzinnego, ale nie tylko on może wydać tego typu zaświadczenie. Skierowanie może być wydane także przez lekarza specjalistę. Dodatkowo na diagnostyczne badania, które są szczególnie kosztochłonne, może nam wydać skierowanie jedynie lekarz ubezpieczenia zdrowotnego. Podobnie jest ze skierowaniem na leczenie uzdrowiskowe, a więc skierowanie do sanatorium. Jakie informacje powinno zawierać skierowanie do szpitala? Aby skierowanie do szpitala było ważne, powinno zawierać konkretne informacje. Przede wszystkim nie może zabraknąć na nim daty wystawienia, a także wyraźnej pieczątki z nazwą, telefonem oraz adresem świadczeniodawcy, na której będzie widniał również numer umowy, która została zawarta z funduszem zdrowia. Oprócz tego konieczne są oczywiście dokładne dane pacjenta. Warto zwrócić uwagę na to, by na skierowaniu do szpitala znalazły się imię, nazwisko oraz numer PESEL pacjenta. Ważne jest także, aby skierowanie zawierało podstawę skierowania, a więc jednostkę chorobową wraz z jej ustalonym kodem. W skierowaniu musi być także jasno określony cel skierowania, a wreszcie na końcu widnieć musi podpis i pieczątka lekarza, który skierowanie wystawia. Jeśli wcześniej wykonywano pacjentowi jakieś badania diagnostyczne, również powinny być one dołączone do skierowania do szpitala. Jak działa skierowanie do szpitala? Mając już odpowiednio wypisane skierowanie do szpitala, należy zgłosić się do wybranej placówki, która świadczy tego typu usługi i wpisać się na listę pacjentów oczekujących na przyjęcie. Oryginał skierowania do szpitala powinien być dostarczony do placówki w ciągu czternastu dni od wpisania się na listę. Część skierowań traci ważność dopiero wtedy, gdy ustanie lub zostanie wyleczony problem zdrowotny, którego skierowanie dotyczy. Inne skierowania wystawiane są natomiast na określony czas. Jeśli pacjent otrzymuje skierowanie do poradni rehabilitacyjnej, może je wykorzystać w ciągu dwunastu miesięcy. Jeśli chodzi o szpital psychiatryczny, ważność skierowania wynosi jedynie czternaście dni. Skierowanie do szpitala a odmowa przyjęcia Choć skierowanie do szpitala nakłada na placówkę konieczność przyjęcia pacjenta, niekiedy zdarza się, że szpital odmawia przyjęcia na podstawie ważnego skierowania. Jeśli przydarzy nam się taka sytuacja, pamiętajmy, że tego typu odmowa powinna zostać przez szpital potwierdzona na skierowaniu. W tego typu odmowie powinny znaleźć się: data, pieczątka placówki, adres, telefon, a także imię, nazwisko i podpis osoby, która odmawia przyjęcia do szpitala. W odmowie koniecznie powinien być zawarty także powód odmowy. Warto zwrócić uwagę na to, czy odmowa zawiera wszystkie powyższe informacje, bowiem tylko wówczas mamy prawo skierować skargę do oddziału NFZ, szpitala lub rzecznika praw pacjenta. skierowanie do szpitala opieka medyczna szpitale powiatowe szpitale szpital W Polsce najlepiej umrzeć w szpitalu lub hospicjum. Śmierć w domu to problem dla rodziny i lekarza Przyjmuje się, że w Polsce umiera w domu ok. 150 tys. osób rocznie. Jednak w świetle obowiązujących wciąż przepisów z przełomu lat 50. i 60. jeśli umierać, to w... Monika Zieleniewska Michaił Gorbaczow w szpitalu. Na co choruje były prezydent ZSRR? Michaił Gorbaczow w marcu skończył 91 lat. Według nieoficjalnych doniesień stan zdrowia byłego przywódcy ZSRR w ostatnich miesiącach znacząco się pogorszył.... Adrian Dąbek "Zielone szpitale" – premiera nowego raportu UN Global Compact Network Poland Redukcja emisji, poprawa efektywności energetycznej szpitali, zrównoważone projektowanie budynków, cyfryzacja, zrównoważony łańcuch dostaw dla szpitalnej... Materiały prasowe Pielęgniarka trafiła do szpitala i przeżyła szok. Chodzi o posiłki. "Dostąpiłam zaszczytu" Znana pielęgniarka, która w charakterze pacjentki trafiła do szpitala, przeżyła niemałe zdziwienie, kiedy spojrzała na swój talerz. Wszystko opisała na swoim... Sylwia Czerniak Płacisz w szpitalu? Nie mają prawa brać od nas pieniędzy za te usługi Rzecznik Praw Pacjenta wyjaśnia, że za niektóre usługi, z których możemy skorzystać podczas pobytu w szpitalu, placówki nie mają prawa pobierać opłat. Wśród... Dominik Kołodziej Idziesz do szpitala? Zmyj lakier i zdejmij hybrydę przynajmniej z jednego paznokcia Wiele kobiet zastanawia się, czy może mieć pomalowane paznokcie u rąk oraz stóp idąc do szpitala. Ta kwestia dotyczy również przyszłych mam przygotowujących się... Tatiana Naklicka Ile kosztuje pobyt w prywatnym szpitalu? "Horrendalne pieniądze" Małgorzata Halber zdradziła niedawno, że ponownie trafiła do szpitala psychiatrycznego. Wybrała prywatny, bo choć płaci za niego "horrendalne pieniądze", to... Adrian Dąbek Wbił ci się kleszcz? Ratownik: szpital to najkrótsza droga do boreliozy Kleszcze potrafią zepsuć najprzyjemniejszą wycieczkę w plener. Czają się w krzakach i trawie, wczepiają się w skórę niepostrzeżenie i rzadko ujawniają swoją... Paulina Wójtowicz NIK: Polskie szpitale nie wykorzystują drogiego sprzętu. "Szczury przegryzły kable" Najwyższa Izba Kontroli podzieliła się raportem po przeprowadzonej kontroli, która miała sprawdzić, czy podmioty lecznicze optymalnie wykorzystują... Monika Tatara Przyszedł do szpitala, bo stracił pamięć. Wcześniej kochał się z żoną 66-letni Irlandczyk pojawił się na oddziale ratunkowym, po tym, jak doznał amnezji po stosunku seksualnym z żoną. Nie pamiętał, że dzień wcześniej razem... Adrian Dąbek Pora powiedzieć dlaczego znalazłam się w szpitalu zbyt wcześnie. Jak wiecie z poprzedniego wpisu dostałam skierowanie do szpitala z podejrzeniem rozejścia spojenia przyjęciu na oddział, wszelkich badaniach i przede wszystkim z zapisie ktg okazało się, że rozpoczyna się przedwczesny poród. Jak wiecie do szpitala trafiłam z bólem trwającym od kilku dni w okolicach krocza, pośladków. Ból jednak nie przypominał skurczy, czy bólu miesiączkowego. Dlatego nawet nie pomyślałam, że mogą to być skurcze porodowe. Ból jaki odczuwałam okazał się skurczami macicy. Marek siedział obok zielony z przerażenia co się dzieje, Kuba jednak był zachwycony, że siostra może być wcześniej. Po wytłumaczeniu mu dlaczego jeszcze nie chcemy, aby się teraz rodziła zrozumiał i mówił do brzucha, aby jeszcze u mamy trochę posiedziała. Podano mi przede wszystkim sterydy w kroplówce, których działanie miało na celu przyspieszenie rozwoju płuc u dziecka, gdyby jednak urodziło się w tym tygodniu lub później, jednak za wcześnie. Zaczęto również hamować rozwijający się poród kroplówkami. Regularne skurcze widoczne na ktg zaczęły ustępować. Ktg miałam podłączane około 4 razy na dobę. Skurcze przez najbliższe dni były dalej, jednak nie regularne i o dużo mniejszym stopniu. Niestety lekarze nie mogli mnie przez to wypuścić do domu. Po paru dniach kroplówek przeszłam na tabletki. Dzięki temu lekarze mogli sprawdzić, czy dobrze zareaguje na leki i nie pojawią się mocniejsze skurcze. Wstawać mogłam jedynie do toalety, także to były również najgorsze i najnudniejsze tygodnie ciąży. Gdy skurcze ustąpiły,a mój stan się unormował mogłam wyjść do domu. Plany związane z zaplanowanymi wyjazdami jeszcze w ciąży musieliśmy odwołać. Zalecenie lekarza to zero spacerów, jak najmniej chodzenia, ponieważ to chód również powoduje skurcze i w zasadzie " Niech Pani nic nie robi". Ciężko jest nic nie robić, zresztą wiecie, że nie umiem usiedzieć w miejscu. Nic nie robić się nie dało. Bardzo dużo pomagał mi mąż i Kubuś, który bardzo rozumiał sytuację. Jednego dnia starłam kurze, drugiego zamiotłam podłogi, zaś trzeciego je zmyłam. Ograniczałam się jak mogłam, aby dotrwać do końca ciąży. Jednak po nawet małym wysiłku wieczorem bóle nawracały. Oprócz zaleceń dostałam mnóstwo leków na podtrzymanie ciąży. Wyciągnęłam również Kubusia noworodkowe ubranka, aby powolutku zacząć przygotowywać. Trzeba było tym razem przygotować je szybciej. Doszły jednak "standardowe" objawy ciążowe w postaci zgagi. Czuje się dosłownie jak smok wawelski. Nie miły objaw, który z czasem minie. :) Obserwuje również mocne ruchy córci. Wierci się, kręci dosłownie całe dnie :) Nie lubi również ktg, gdy podłączane było w szpitalu mała uciekała, budziła się. Wiem, że jej uciekanie spowodowane było tym, że aparatura była ustawiona po prostu za głośno. Zajrzyjcie również na portal Kobiece Porady, na którym znajdziecie ciekawe artykuły. Każdy znajdzie tam coś dla siebie :) Waga 56 kg, czyli od początku 5 kg na plusie Obwód w pasie 94 cm, czyli 12 cm w pasie więcej Badania prenatalne służą temu, aby sprawdzić, czy płód nie jest chory, czy rozwija się prawidłowo, a także po to, aby przyszli rodzice mogli bardziej spokojnie patrzeć w przyszłość. Nieinwazyjne badania nie grożą żadnymi powikłaniami, są bezpieczne i może je robić każda przyszła mama, która po prostu chce mieć pewność, że jej maluch jest zdrowy. ten tekst przeczytasz w 11 minut Kalendarz badań w ciąży Badania w ciąży - I trymestr Badania w ciąży - II trymestr Badania w ciąży - III trymestr Kiedy wykonać badania prenatalne? Prawo autorskie: Wavebreak Media Ltd / 123RF Zdjęcie Seryjne Najczęściej wystarczy zwykłe USG – to najlepszy miernik zdrowia malucha, ale istnieją również inne sposoby na to, aby potwierdzić, że płód rozwija się prawidłowo. Robi się je jeszcze w większości w pierwszym trymestrze ciąży. Badania te nie są koniecznością, nikt nie każe ich robić, jednak jeśli masz ponad 35 lat, w rodzinie były choroby genetyczne lub już kiedyś urodziłaś dziecko z zespołem Downa lub innymi wadami układu nerwowego, warto się im poddać. Dostaniesz skierowanie od lekarza, dzięki którym badanie to będzie bezpłatne – zrefunduje je NFZ. W innym przypadku, gdy po prostu robisz badania bo się obawiasz o zdrowie dziecka, najprawdopodobniej będziesz musiała za nie niestety zapłacić – w zależności od techniki badanie 200 do 700 zł. Rodzaje nieinwazyjnych badań prenatalnych: USG genetyczne – wykonuje się je pomiędzy 11 a 14 tygodniem ciąży, a kolejne między 20 a 24 tygodniem. Powinno trwać około 30 minut. W tym czasie ocenia się pęcherzyk żółtkowy i ciążowy, kość nosową, pracę serca, grubość fałdu karkowego, długość kości udowej, łożysko, pępowinę i płyn owodniowy. Dzięki temu badaniu można stwierdzić zespół Downa, Turnera, Edwardsa, a także rozszczepienie podniebienia lub cewę nerwową. Po 20 tygodniu pozwala wykryć wady serca. Badanie poziomu AFP (alfafetoproteiny płodowej) we krwi matki – ten test służy do wykrycia przepukliny rdzeniowej oraz innych wad rdzenia kręgowego i mózgu. Jeśli obecna jest wada poziom alfa-fetotropiny w krwi matki jest wyższy od przeciętnej. Wtedy zostaniesz skierowana na podobne badanie lub na USG, aby wykluczyć ewentualny nieprawidłowy wynik pierwszego testu. Test potrójny (AFP, HCG i estriol) – jest ono wykonywane najczęściej między 16. a 20. tygodniem ciąży. Służy ocenie ryzyka urodzenia dziecka z aberracją chromosomową (np. z zespołem Downa, zespołem Edwardsa) oraz z otwartą wadą ośrodkowego układu nerwowego; Test PAPP-A – ocenia się w nim biochemiczne parametry krwi matki (białka PAPP-A, beta HCG) i parametrów ultrasonograficznych płodu, jest to badanie przesiewowe w kierunku zespołu Downa, Edwardsa i Patau. Kalendarz badań w ciąży Poniżej podajemy pokrótce, jak według standardów opieki okołoporodowej powinna wyglądać opieka w ciąży. Pierwsza wizyta u ginekologa powinna odbyć się najpóźniej do 10. tygodnia ciąży, a kolejne wizyty średnio co 4 tygodnie, a od około 34. tygodnia ciąży – co 2 tygodnie. Należy przestrzegać wyznaczonych terminów wizyt, nawet jeśli czujesz się dobrze. Ciążę może prowadzić zarówno lekarz ginekolog-położnik, jak i położna. W trakcie pierwszej wizyty ciążowej oprócz standardowego wywiadu lekarskiego powinnaś zostać poinformowana o możliwości wykonania badań w kierunku wad genetycznych. Jeśli ciąża jest prowadzona przez położną, powinnaś odbyć też konsultację u ginekologa. Badania w ciąży - I trymestr Badanie ginekologiczne – wykonywane w pierwszym trymestrze co miesiąc, służy kontroli prawidłowego rozwoju ciąży. Cytologia – powinna być wykonana w czasie pierwszej ciążowej wizyty u ginekologa; jest to podstawowe badanie profilaktyczne, które ma na celu sprawdzenie, czy w drogach rodnych nie ma infekcji ani żadnych innych nieprawidłowości. Pomiar ciśnienia tętniczego krwi (RR) – wykonywany w czasie każdej wizyty u ginekologa; kontrola ciśnienia krwi w ciąży jest potrzebna w celu wykluczenia lub wykrycia nadciśnienia tętniczego, które nieleczone może wywołać niebezpieczne zatrucie ciążowe (objawami są wysokie ciśnienie krwi, białkomocz, obrzęki ciała). Analiza krwi (odczyn VDRL; krzepliwość i grupa krwi – jeśli nie masz odpowiedniego dokumentu potwierdzającego twoją grupę krwi; test IgG i IgM w kierunku toksoplazmozy, cytomegalii, różyczki; HbsAg na obecność wirusa WZW B; test na HIV; przeciwciała odpornościowe w przypadku ujemnego czynnika Rh) – badanie wykonuje się raz w czasie ciąży; badania te służą rozpoznaniu twojej grupy krwi; jeśli masz ujemny czynnik Rh, należy wtedy oznaczyć grupę krwi i czynnik Rh ojca dziecka, bo jeśli dziecko odziedziczy dodatnie Rh ojca, to zaistnieje konflikt serologiczny – w przypadku konfliktu serologicznego kilkakrotnie w ciąży bada się w surowicy krwi matki poziom przeciwciał anty-D i w razie potrzeby podaje się neutralizującą je immunoglobulinę (28-30 tydzień ciąży); analiza krwi pozwala też ustalić przebyte lub obecnie toczące się infekcje i rozpocząć leczenie. Morfologia krwi (hemoglobina HGB, krwinki czerwone E, krwinki białe L, płytki krwi PLT, hematokryt Ht, glukoza GTT) – wykonywana co miesiąc; morfologię krwi należy wykonać na czczo; to badanie wykrywa poważną chorobę w ciąży, jaką jest anemia – jej rozpoznanie jest powodem zmiany diety i czasem również leczenia farmakologicznego. Badanie stężenia glukozy we krwi na czczo – wykonywane na początku I trymestru ciąży w celu wykrycia lub wykluczenia cukrzycy ciężarnych; do badania należy być na czczo. Badanie ogólne moczu (barwa, przejrzystość, odczyn, ciężar właściwy, białko, glukoza, osad) – wykonywane co miesiąc; dzień przed badaniem nie jedz pokarmów wysokobiałkowych ani zawierających silny barwnik, np. buraczków; mocz do badania powinien pochodzić z pierwszej porannej porcji ze środkowego strumienia. Badanie USG – w I trymestrze wykonywane najczęściej między 11. a 14. tygodniem ciąży; na tym etapie jest to zwykle badanie USG wykonywane przez pochwę. Pomiar masy ciała – powinien być wykonywany podczas każdej wizyty u ginekologa; jeśli masz nudności i wymioty, waga może spadać. Wizyta u stomatologa – należy ją odbyć, kiedy dowiesz się o ciąży; niektóre choroby zębów i dziąseł trzeba wyleczyć, bo mogą powodować zagrożenia w przebiegu ciąży. Jeśli chorujesz na jakąś chorobę przewlekłą, konieczna może być konsultacja internistyczna/specjalistyczna. Wraz z lekarzem trzeba ustalić zmiany w leczeniu związane z ciążą, np. wyeliminować leki niekorzystne dla dziecka i zastąpić je innymi, bezpiecznymi. Jeśli w badaniu cytologicznym wyjdą nieprawidłowości, a ponadto występuje świąd pochwy, pieczenie, upławy, konieczne może okazać się dodatkowe badanie – tzw. biocenoza pochwy (badanie czystości pochwy). To badanie w ciąży pozwala określić, co wywołało proces zapalny w drogach rodnych – bakterie, grzyby czy wirusy – i podjąć odpowiednie leczenie. W I trymestrze ciąży (pomiędzy 10. a 14. tygodniem ciąży) można wykonać również test PAPP-A i test potrójny HCG (po 14. tygodniu ciąży). To badanie nie wymaga z twojej strony specjalnego przygotowania. Test PAPP-A polega na pobraniu od kobiety ciężarnej krwi i badaniu USG przezierności karkowej płodu. Badanie służy ocenieniu ryzyka chorób genetycznych u dziecka, takich jak zespół Edwardsa, Patau, Turnera czy zespół Downa. Test PAPP-A to badanie nieinwazyjne, stanowiące doskonałą alternatywę dla prenatalnej diagnostyki inwazyjnej (amniopunkcja, biopsja trofoblastu, kordocenteza) u kobiet rodzących po 35. roku życia. Kordocentezę można wykonać od 19 tygodnia ciąży. Jest to inwazyjne badanie prenatalne wykonywane pod kontrolą USG, polegające na pobraniu krwi z naczynia pępowinowego płodu, by uzyskać krew płodu do dalszych testów. Wykonuje się w diagnozowaniu wad genetycznych i choroby hemolitycznej. Amniopunkcja to badanie wód płodowych, które może być wykonane między 15. a 20. tygodniem ciąży. Polega na nakłuciu igłą jamy owodni pod kontrolą USG w celu pobrania płynu owodniowego (wód płodowych) do badania. Badania w ciąży - II trymestr Badanie ginekologiczne i położnicze – powinno być wykonywane co miesiąc, jest to badanie palpacyjne i przy pomocy wziernika, badanie wysokości dna macicy. Pomiar ciśnienia tętniczego krwi (RR) – należy wykonywać podczas każdej wizyty u ginekologa; nie powinno przekraczać 140/90 mmHg, wysokie ciśnienie w ciąży grozi zatruciem ciążowym (gestoza). Pomiar masy ciała – należy wykonywać podczas każdej wizyty u ginekologa; powinnaś ważyć około 3-6 kg więcej niż przed ciążą. Morfologia krwi (hemoglobina HGB, krwinki czerwone E, krwinki białe L, płytki krwi PLT, hematokryt Ht, glukoza GTT) – wykonywana co miesiąc; należy powtórzyć badanie w kierunku toksoplazmozy, jeśli wcześniej wynik IgG był ujemny. Badanie ogólne moczu (barwa, przejrzystość, odczyn, ciężar właściwy, białko, glukoza, osad) – należy wykonywać co miesiąc; badanie moczu służy sprawdzeniu, czy w drogach moczowych nie ma infekcji. Badanie USG – w II trymestrze wykonywane między 19. a 22. tygodniem ciąży; to badanie jest obowiązkowe, bo ocenia anatomię płodu ze szczególnym uwzględnieniem budowy serca; już teraz możesz poznać płeć swojego dziecka. Test obciążenia glukozą – powinien być wykonany między 24. a 28. tygodniem ciąży; polega na pomiarze poziomu glukozy we krwi na czczo oraz w godzinę po wypiciu dawki 50 g glukozy, służy rozpoznaniu/wykluczeniu cukrzycy u ciężarnej. Wizyta u stomatologa – powinna odbyć się raz na 3 miesiące; po wykonaniu koniecznego leczenia trzeba kontrolować stan jamy ustnej. Jeśli badanie cytologiczne i/lub biocenoza pochwy nie zostały wykonane w I trymestrze ciąży, powinnaś dostać teraz skierowanie na te badania. U kobiet z ujemnym czynnikiem Rh należy oznaczyć przeciwciała anty-Rh. Osoba sprawująca opiekę nad twoją ciążą powinna cię skierować do położnej środowiskowo-rodzinnej, a także zasugerować uczęszczanie na zajęcia szkoły rodzenia – jeśli nie ma przeciwwskazań. Jeśli z poprzednich badań wynika, że nie masz przeciwciał przeciwko toksoplazmozie, w III trymestrze lekarz zaleci wykonanie kolejnego badania. Badania w ciąży - III trymestr Badanie ginekologiczne i położnicze – powinno być wykonywane co cztery tygodnie, a pod koniec ciąży co tydzień; badanie służy kontroli wysokości dna macicy i rozwarcia szyjki macicy. Pomiar ciśnienia tętniczego krwi (RR) – należy wykonywać podczas każdej wizyty u ginekologa; ciśnienie krwi nie powinno przekraczać 140/90 mmHg. Pomiar masy ciała – należy wykonywać podczas każdej wizyty u ginekologa; pod koniec III trymestru powinnaś ważyć około 9-12 kg więcej niż przed ciążą. Morfologia krwi (hemoglobina HGB, krwinki czerwone E, krwinki białe L, płytki krwi PLT, hematokryt Ht, glukoza GTT) – wykonywana co miesiąc; badanie służy kontroli właściwej pacy nerek oraz wykluczeniu infekcji układu moczowego. Badanie ogólne moczu (barwa, przejrzystość, odczyn, ciężar właściwy, białko, glukoza, osad) – wykonywane co miesiąc; ma na celu sprawdzenie, czy w drogach moczowych nie ma infekcji. Posiew z kanału szyjki macicy – trzeba wykonać około 37. tygodnia ciąży; sprawdza florę bakteryjną dróg rodnych, aby wykluczyć obecność bakterii niebezpiecznych dla dziecka podczas porodu, np. paciorkowców typu B. Ocena ruchliwości płodu przez matkę – można ją rozpocząć od 34. tygodnia ciąży; zapisujesz ilość ruchów płodu w określonym czasie, np. 3 razy dziennie w czasie 60 minut. Wizyta u stomatologa – raz na 3 miesiące; po wykonaniu koniecznego leczenia należy kontrolować stan jamy ustnej. Antygen HbsAg – należy wykonać pod koniec ciąży; badanie robi się w kierunku wykluczenia żółtaczki typu B. Badanie USG – w III trymestrze wykonywane po 34. tygodniu ciąży; sprawdza stan łożyska, warunki dla dalszego rozwoju dziecka w macicy i przypuszczalną masę dziecka. Badanie KTG – można je rozpocząć od 34. tygodnia ciąży; badanie monitoruje pracę serca i ruchy płodu oraz czynność skurczową macicy, powtarzane aż do porodu. Pod koniec ciąży zalecane jest również badanie przesiewowe w kierunku kiły (odczyn Wassermanna, testy kłaczkujące VDRL lub USR) i badanie czystości pochwy. Jeśli w II trymestrze ciąży badanie poziomu glukozy we krwi wyszło nieprawidłowo, w III trymestrze robi się test powtórny. U kobiet z grupy podwyższonego ryzyka zaleca się wykonanie oznaczenia przeciwciał anty-HIV. Gdy minie 40 tydzień ciąży, zgłaszaj się do lekarza lub położnej co 2-3 dni na badanie USG i KTG. Gdy minie 41. tydzień ciąży, dostaniesz skierowanie do szpitala. VDRL w ciąży – badanie przesiewowe w kierunku kiły, wykonywane rutynowo na początku ciąży i w 37. tygodniu ciąży, czyli niedługo przed porodem, by upewnić się, czy matka nie jest zarażona bakterią kiły, groźną dla dziecka. Przeprowadzane jak każde inne badanie krwi. Niegdyś badaniem przesiewowym w diagnostyce kiły był odczyn Wassermanna (WR), ale obecnie jest on zastępowany przez inne testy diagnostyczne. Badania prenatalne – badania wykonywane w czasie ciąży, których wykonanie jest nieobowiązkowe, ale zalecane, gdy skończyłaś 35 lat lub w twojej rodzinie zdarzały się wady genetyczne. Pomagają ustalić ryzyko zachorowania i ewentualnie rozpocząć leczenie dziecka jeszcze w czasie rozwoju w łonie mamy. W przypadku niektórych badań prenatalnych można ubiegać się o ich refundację z NFZ.